Mam jego, a on ma mnie.

Nawet kiedy rodzina daleko, nigdy nie czuję się samotna. Jest przecież On. Nie odstępuje mnie na krok, obserwuje, nieustannie widzę jego pełen miłości wzrok. Miłości absolutnej i bezwarunkowej. Chyba, że akurat ucina sobie drzemkę. Wówczas słyszę jego chrapanie. Niezbyt głośne. Kiedy czytam, kładzie swoją głowę na moich kolanach i leży tak, dopóki nie skończe. Ma jedną wadę – jest łakomczuchem. Dobre ciasteczka wyczuwa już z sąsiedniego pomieszczenia i nie odpuści dopóki ostatnie nie zniknie. W święta ogłasza strajk głodowy. Za nic w świecie nie rusza swojego jedzenia, domagając się smakołyków ze stołu. Nie dostaje, rzecz jasna. Zabroniłam. Ludzkie jedzenie mu szkodzi. Jest z nami juz ponad dziesięć lat. Kiedy był mały, usypiałam go na kolanach jak dziecko. Dziś to już starszy pan. Jesli odejdzie przede mną, jego miejsce zajmie inny starszy pan, lub pani ze schroniska. Nie wyobrażam sobie domu bez psa. Nie pamiętam takiego czasu, aby w moim domu nie było zwierząt. Nie chcę, aby tak było i wiem, że nigdy nie będzie. Dopóki stoi mój dom.